Jan Linses van der Burg

It Heitelân

Dêr ’t de dyk it lân omklammet,
    Lyk in memme earm hjar bern,
Dêr ’t de wylde sé jamk flammet
    Op in hap út Friso’s hern’;
Dêr ’t de Stiennenman syn eagen
    Stoarje lit oer fjild en strân,
Dêr ’t men eanget fen gjin weagen,
    Dêr is ’t ljeave Heitelân!
Dêr ’t men eanget fen gjin weagen,
    Dêr is ’t ljeave Heitelân!

Dêr ’t Reaklif sa swietkes lonket
    Yn de jountiidssinneskyn,
Dêr ’t it bokweitblomke pronket
    Twisken heide en beamgûd yn,
Dêr ’t de Aldehou syn brommen
    Uren fier sims dreunt yn ’t roun,
Dêr it tilt fen fé en blommen,
    Dêr is ’t oeral Fryske groun!
Dêr it tilt fen fé en blommen,
    Dêr is ’t oeral Fryske groun!

Dêr ’t hjar froed de geaen spriede,
    Twisken Lauwers, Linde en Flie,
Rêstich drôgjend, eft de ierde
    Rounom noft en frede wier,
Dêr ’t de groun de soargen leannet
    Fen der minsken warbre hân,
Dêr ’t men frij en feilich wennet,
    Dêr is ’t ynljeaf Heitelân.
Dêr ’t men frij en feilich wennet,
    Dêr is ’t ynljeaf Heitelân.

Lit ús tinke oan âlde tiden;
    Ieuwen fol fen lêst en noed,
Kriich tsjin frjemdfolk, fjuchtsjen, striden,
    Wrachseljen mei wetterfloed,
Dêr ’t Dy ’t âlde folk biwarre,
    Dreech tsjin stoarm en twingerij;
Dêr scill’ wy, as Friezen, swarre:
    „Aldfaers erf, wy weitsje oer Dy!”
Dêr scill’ wy, as Friezen, swarre:
    „Aldfaers erf, wy weitsje oer Dy!”