Ik ben een God in ’t diepst van mijn gedachten,
En
zit in ’t binnenst van mijn ziel ten troon
Over
mij-zelf en ’t al, naar rijksgeboôn
Van eigen strijd
en zege, uit eigen krachten, —
En als een heir van donker-wilde machten
Joelt
aan op mij en valt terug, gevloôn
Voor
’t heffen van mijn hand en heldre kroon:
Ik ben een God in
’t diepst van mijn gedachten.
En tóch, zoo eind’loos smacht ik soms om rond
Uw
overdierbre leên den arm te slaan,
En,
luid uitsnikkende, met al mijn gloed
En trots en kalme glorie te
vergaan
Op uwe
lippen in een wilden vloed
Van kussen, waar ’k niet langer
woorden vond.
Uit: Verzen (1894)