Willem Kloos

Sonnet V

Ik ben een God in ’t diepst van mijn gedachten,
    En zit in ’t binnenst van mijn ziel ten troon
    Over mij-zelf en ’t al, naar rijksgeboôn
Van eigen strijd en zege, uit eigen krachten, —

En als een heir van donker-wilde machten
    Joelt aan op mij en valt terug, gevloôn
    Voor ’t heffen van mijn hand en heldre kroon:
Ik ben een God in ’t diepst van mijn gedachten.

En tóch, zoo eind’loos smacht ik soms om rond
    Uw overdierbre leên den arm te slaan,
        En, luid uitsnikkende, met al mijn gloed

    En trots en kalme glorie te vergaan
        Op uwe lippen in een wilden vloed
Van kussen, waar ’k niet langer woorden vond.

Uit: Verzen (1894)